αλάτι ψιλό

Γράφει η θεία μου η Helena Η μάνα της την είχε διδάξει από μικρή ν’ αγαπάει τους μελαχρινούς άνδρες. -«Όσο πιο μελαχρινός τόσο πιο χρήσιμος.», έλεγε, «Κάτι σαν την σοκολάτα». -«Ναι ρε μάνα, αλλά εγώ προτιμώ την γάλακτος». -«Ποτέ δεν με ακούς, ανόητη. Ο καθένας στο είδος του.». Είχε δίκιο, ποτέ δεν την άκουγε. Μια φορά μόνο την άκουσε και, God blessing , δεν έχασε. Χήρα θα ήταν τώρα. Εκείνος σπούδαζε στη Τζέντα. Εκεί συναντήθηκαν. Λεπτός, μελαχρινός, αισθαντικός, με κάτι πύρινα μάτια κι ένα θλιμμένο χαμόγελο. Ιχθύς! Φλέρταρε μαζί της με πάθος. Αβρός, περιποιητικός, γαλαντόμος, με τα δώρα του. Με φαντασία αχαλίνωτη και λατρεία στα προκαταρκτικά. Καταλαβαίνετε τώρα. Του έκατσε ! Ύστερα, απότομα, εκείνος άρχισε να αλλάζει. Ξεκίνησαν οι απαιτήσεις. -«Εσείς όλες δεν ξέρετε τι πρέπει να κάνετε με τις τρίχες σας.», φώναζε, «εμάς μας τα έχει πει κατά γράμμα ο Προφήτης. Να καλύψεις το κεφάλι σου γρήγορα και να ξυριστείς». Ξυρίστηκε ! Μετά άρχισε να τα βάζει με τον εαυτό του που είχε σχέσεις μ

Γράφει η θεία μου η Helena Κορμάρες μου ατελείωτες… Γυναικάρες μου δίμετρες… Θεές μου απίθανες… Είδωλά μου ζωντανά… Γεια σας. Σήμερα σας έχω συνταγή να γλείφεστε στο διάβασμά της… να την τρώει η μάνα και να σκίζει η ρόγα το πουκάμισο της κόρης. Μην τρέχετε στους διαγωνισμούς Next Top Model , Greek Idol , Ελλάδα έχεις δεν έχεις ταλέντο κλπ… τζάμπα θα πάει το (χορο)πήδημα. Καλύτερα πάρτε μολύβι και χαρτί και γράψτε. Συστατικά * 1/2 κιλό Καντα(ΐ)φι * 1/2 κιλό χοντροκοπανισμένες νομικές σπουδές * 1/4 κούπας καινούρια στρατιωτικά γαλόνια * 3 κουταλάκια γλυκού αντιδυτική στάση * 1 κουταλάκι γλυκού κοφτό τριμμένο αντιαμερικανισμό * 1 κουταλάκι γλυκού ξύσμα λαϊκισμού * 1/4 κούπας προσωπικού πλουτισμού * 500 γραμμάρια περίπου φρέσκια λιωμένη δικτατορία Για το σιρόπι * 3.1/2 κούπας πετρέλαιο * 1/2 κούπα εμπορικά συμφέροντα * 2 κούπες οικογενειοκρατία * 2 ξύλα βίας και φλούδα από διεθνή υποκρισία (όχι ξύσμα) Αναμειγνύουμε τα

Γράφει η θεία μου η Helena .  ΕΥΑ - ΜΙΑ ΖΩΗ ΚΟΜΠΟΣΤΑ Δύο κιλά μήλα έξι ευρώ; Για τ’ όνομα του Θεού! Αλλά τι να πεις; Από τότε που τα μήλα πουλιούνται με το κιλό χάλασε ο κόσμος. Πριν… Όχι καλέ τότε-όλο στην πολιτική πάει το μυαλό σου- Πιο πριν… Ε, ήτανε καλύτερα τα πράγματα. Εκτός φυσικά  από εκείνη τη γελοία ιστορία με το μήλο. Ποιος έφαγε το μήλο; Ποιος  έδωσε το μήλο; Πού χάθηκε το μήλο; Τι ποικιλία ήτανε το μήλο; Έπεσε κάτω απ’ τη μηλιά το μήλο; Μπούρδες! Αλλά εγώ φταίω για όλα. Εγώ που τον αγαπούσα. Που του στάθηκα, χωρίς να το ζητήσει πολλές φορές. Έφαγα τα νιάτα μου μαζί του, έφαγα και τα γεράματά μου. Πάω τα βράδια για κανένα ποτάκι  κι όταν πέσει εκείνο το… της Δέσποινας ντε… “Στα ‘δωσα όλα κι έμεινα στον άσσο. Έτσι θέλησα να σου εκφράσω, πως για σένα υπάρχω στη ζωή.” Ε, κάτι παθαίνω. Ξεχνάω τις κουλτούρες, τα ξεχνάω όλα. “Δέστε μου τα μάτια να μην τον ξαναδώ”… Διότι άμα σε λένε Δέσποινα όσο να ‘ναι έχεις