Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Αναρτήσεις

Το θυμωμένο μου βρακί

Γράφει η θεία μου η  Helena Δεν πα να κρεμάτε όσα κιλοτάκια θέλετε στα γήπεδα «γιαννακόπουλοι» .... εμείς το ξέρουμε.... Γενναίο και νικητή δεν σε κάνει το βρακί που φοράς ή δεν φοράς, ούτε το τι έχεις ανάμεσα στα πόδια σου και πώς το χρησιμοποιείς. Γενναίο και γενναία, θαρραλέο και θαρραλέα, νικητή και νικήτρια σε κάνεις αυτό που έχεις ανάμεσα στα αυτιά και τα στήθη σου. Αυτό έχει σημασία πώς το χρησιμοποιείς. Τελειωμένα πράγματα. Τα υπόλοιπα είναι του κλώτσου και της γελοιότητας.... του υπονόμου και της ανθυποκουλτούρας των γηπέδων. Εσείς που λέτε ότι είστε φίλαθλοι, αλλά είστε μόνον οπαδοί, εσείς τα τρέφετε και τα ανέχεστε με τον φανατισμό σας....  Άλλη φορά να βάζετε τα δικά σας εσώρουχα σε κοινή θέα, να δούμε εκεί συμβολισμούς της αθλιότητας, της αλητείας και της καταγωγής σας. Εμείς φοράμε περήφανες τα δικά μας και δεν δίνουμε δεκάρα για σας. Δεν είστε άξιοι ούτε για το βρακί, ούτε για το μουνί μας.  Λεπτομέρειες ΕΔΩ
Πρόσφατες αναρτήσεις

Από το ημερολόγιο μιας ξένης ή της Ξένης… όπως το πάρει κανείς.

Γράφει η Θεία μου η Helena Αγαπητό μου ημερολόγιο, Σου γράψω δεν σου γράψω… ματαιότης. Εκείνος δεν σε διαβάζει. Τι ανοιχτό σε αφήνω… τι σκόπιμα σε ξεχνώ στο κομοδίνο του… μόνο σαΐτες τις σελίδες σου να τις πετάξω στο κεφάλι του δεν έχω κάνει. Εκείνος σε αγνοεί και με αγνοεί. Κακό πράγμα η άγνοια. Βέβαια κακή και η ημιμάθεια… διότι κάποτε που όλο και κάτι συνέβαινε… εγώ τζίφος. Ο κύριος υπήρξε ημιμαθής πάντα. Ό,τι ήξερε για το επίμαχο θέμα το είχε μάθει από κάτι αγοραίες ιστορίες και από περιοδικά. Ε, με στραβό να κοιμηθείς… πόσο μάλλον άμα πληρώνεις για να … κοιμηθείς. Τώρα τελευταία η… άγνοια έχει χτυπήσει κόκκινο. Ο κύριος… δεν. Θα μου πεις βέβαια ότι θα έπρεπε να λέω και «Δόξα τω Θεώ»… που δεν με κουράζει πια... Οκ θα λέω αλλά… Δεν φτάνει που… δεν… δεν κάνει και τίποτε άλλο ρε ημερολόγιο. Τα νεύρα μου έχει σπάσει. Πρόσφατα μάλιστα, άρχισε να κοιμάται και στον καναπέ. Ναι, ξέρω ξέρω… εσένα όλο το μυαλό σου πάει σε γκόμενες, μα όχι. Είμαι – σχεδόν– β

Προκοπιάδα

Η γιαγιά μου έλεγε Προκόπη τον ανεπρόκοπο Ναι, ναι, ναι… Η γιαγιά μου, θεοσχωρέστην, έλεγε Προκόπη τον ανεπρόκοπο. Ούτε να αναφέρει το όνομά του δεν ήθελε. «Ο Προκόπης» και «ο Προκομμένος» έλεγε, που πάει να πει ότι τα δύο αυτά ονόματα ήταν συνώνυμα στον νου της με την αχρηστία και τα χρησιμοποιούσε κατ’ ευφημισμόν. Και τους πολιτικούς και τα δημόσια πρόσωπα και τις τηλεπερσόνες, όλους Προκόπιδες τους έλεγε. Μόνο η Μαλβίνα της άρεσε. Καθόταν και την παρακολουθούσε πιστά. Την απολάμβανε. Αχ, τις νοσταλγώ και τις δύο, και την Μαλβίνα και την γιαγιά μου. Τι θα του είχαν σούρει του Προκόπη τώρα… Μα κι αυτός ένα πράγμα ωμό, άβουλο, που αναδύει κάτι πεθαμένο. Σαν σκοτωμένο αρσενικό, σαν μπάμια σαλιασμένη. Χάλια. Είναι μαρή τέτοιος τύπος για Πρόεδρος; Θα έλεγε η γιαγιά μου. Για να μην σου πω τι θα έλεγε η Μαλβίνα. Αυτός θα δέχεται επισκέψεις από ξένες αντιπροσωπείες και θα μένει για ώρες μαρμαρωμένος από το σοκ. Είναι ιδιοσυγκρασιακό το θέμα, δεν είναι άποψη. Θα μου πεις ο αγκ

Οι βλαβερές συνέπειες του ψεύδους

Σιγά μην έχει βλαβερές συνέπειες το ψεύδος. Ψέματα σου είπα για να τσιμπήσεις… Εσένα η αλήθεια μπορεί να σε βλάψει. Την αλήθεια πρέπει να αντιμετωπίσεις αν την δεις και την παραδεχτείς… Γι αυτό σου λέω: Πες ψέματα στον εαυτό σου. Γράψε με ψευδώνυμα στο ιστολόγιό σου. Προσπάθησε να πείσεις ότι είσαι κάτι άλλο από αυτό που πράγματι είσαι. Προσπάθησε να απαξιώσεις όσους σε πήραν χαμπάρι, λέγοντας κι άλλα ψέματα και όλα καλά θα πάνε. Εξάλλου, οι άλλοι γνωρίζουν το ψέμα σου. Την αλήθεια για τις πράξεις σου, την φτώχια της ψυχής σου, την υποκρισία σου, την εξάντληση του ταλέντου σου, τις ξέρεις μόνο εσύ. Ε, δεν είναι πια και κανένα δράμα αυτό… ή είναι; ΥΓ... έχεις πει πολλά καλά ψευδόμενος, θα μπορούσες και ν' αγαπηθείς αν τα έλεγες αλήθεια

Πες πες, ψοφάει το έρημο το ζωντανό …

Ό,τι πιο άθλιο και μικρόψυχο αλλά και ό,τι πιο απολίτικο είναι να πιστεύει κανείς ότι την ευθύνη για το χάλι αυτής της χώρας την έχει κάποια κατηγορία εργαζομένων.  Οι "κατηγορίες" λογικών και τακτικών, ναι την έχουν. Η λογική της τακτοποίησης στο δημόσιο, ναι την έχει την ευθύνη. Οι συντεχνιακές λογικές, επίσης.   Όμως… Αυτή η χώρα χρειάζεται την αναδιάρθρωση ΚΑΙ του δημόσιου τομέα και όχι την καταστροφή του. Υπηρεσίες που στηρίζουν το κοινωνικό σύνολο και το υπηρετούν πρέπει να υπάρχουν και να γίνουν πιο παραγωγικές και αξιόπιστες και όχι να καταργηθούν.  Η δημοτική αστυνομία για παράδειγμα, με μόνο 6 μέλη στην πόλη μου στηρίζει και υπηρετεί την εύρυθμη λειτουργία της καθημερινότητας των κατοίκων. Πολλές φορές μπορεί να μην μας αρέσουν οι παρατηρήσεις τους, όμως έχουν δίκιο. Να δούμε τώρα σε ποιον θα απευθυνόμαστε για τα δίτροχα στους πεζόδρομους και τις πλατείες, για τις βεβαιώσεις διαμονής, για το γνήσιο της υπογραφής όταν δεν μπορούμε να μετακινηθούμε

Σπανάκι με μαυρομάτικα και απογοήτευση…

  Γράφει η Theia Helena  - Θες να τα πούμε από κοντά αύριο τρώγοντας; Η πρόσκληση για φαγητό ήρθε εντελώς ξαφνικά εκεί που μιλούσαν στο τηλέφωνο για δουλειές. Της ήταν αδύνατο να αρνηθεί. Τι να του έλεγε; Ο άνθρωπος ήταν απόλυτα ευγενικός και φιλικός. Θα ήταν αγένεια να του πει όχι. - Οκ, πού; - Σπίτι μου. Δεν θα έχω αύριο τα παιδιά, θα είναι στη μητέρα τους. Η αυτονοησία με την οποία της αποκάλυψε την οικογενειακή του κατάσταση, της δημιούργησε τεράστια αμηχανία, αλλά τι να έλεγε… το γύρισε στις κοινοτοπίες. - Μαγειρεύεις; - Φυσικά. - Μάλιστα. Τι καλό θα φτιάξεις; Θες να φέρω κάτι κι εγώ; - Όχι, θέλω να σου μαγειρέψω. Δεν υπάρχει πιο ερωτική πράξη από το να σου μαγειρέψει ένας άντρας και κανένας ως τώρα δεν το είχε κάνει γι αυτήν. Σχεδόν τρόμαξε με την αίσθηση που της άφησε η κουβέντα του. - Κι ο άντρας μου μαγειρεύει. Είναι πολύ όμορφο να μαγειρεύετε εσείς οι άνδρες. Όμορφο και χρήσιμο. - Οκ, θα μιλήσουμε αύριο στις 6.00. Σ’ αφήνω τώρα.  - ... Γε

Από ποιους «κινδυνεύει» ο Θεός;

Ξέρετε… η δύναμη του Θεού είναι μεγάλη – είτε τον λέμε Χριστό, είτε Αλλάχ, είτε Γιαχβέ– και δεν κινδυνεύει από το χιούμορ των ανθρώπων. Ούτε ο γέρων παστίτσιος ούτε καμία ταινία ή σκίτσο μπορούν να τον θίξουν.  Μπορεί άνετα όμως να τον κάνει απωθητικό και κακό στα μάτια του κόσμου ο κάθε λογής φανατισμός.  Με αυτό τον προβληματισμό ξεκινώ για να αναρωτηθώ και να αναρωτηθούμε. Από ποιους «κινδυνεύει» ο Θεός;  Κι επειδή δεν μπορώ να μιλήσω για τον Θεό των «άλλων» θα μιλήσω για τον δικό μου Θεό, τον Χριστό.  Εκείνον που απέτρεψε τον λιθοβολισμό της μοιχαλίδας υπενθυμίζοντας μας ότι δεν είμαστε αναμάρτητοι… Εκείνον που κατέκρινε την φαρισαϊκή υποκρισία… Εκείνον που μίλησε για τον πλησίον τον και πρέπει αγαπώμενον ως σεαυτόν… Εκείνον που ως πλησίον δεν όρισε «όσους κλείνει η πόρτα μας», τους ομοτράπεζους, ομοεθνείς ή ομόθρησκους αλλά τους «άλλους»… την Σαμαρείτιδα δηλαδή… για να μην ξεχνιόμαστε… αλλά και τον ελάχιστον αδελφόν, τον γυμνό, τον φυλακισμένο, τον