Η γιαγιά μου έλεγε Προκόπη τον ανεπρόκοπο
Ναι, ναι, ναι…
Η γιαγιά μου, θεοσχωρέστην, έλεγε Προκόπη τον ανεπρόκοπο. Ούτε
να αναφέρει το όνομά του δεν ήθελε. «Ο Προκόπης» και «ο Προκομμένος» έλεγε, που
πάει να πει ότι τα δύο αυτά ονόματα ήταν συνώνυμα στον νου της με την αχρηστία και
τα χρησιμοποιούσε κατ’ ευφημισμόν.
Και τους πολιτικούς και τα δημόσια πρόσωπα και τις τηλεπερσόνες,
όλους Προκόπιδες τους έλεγε. Μόνο η Μαλβίνα της άρεσε. Καθόταν και την
παρακολουθούσε πιστά. Την απολάμβανε.
Αχ, τις νοσταλγώ και τις δύο, και την Μαλβίνα και την γιαγιά μου. Τι θα του είχαν σούρει του Προκόπη τώρα… Μα κι αυτός ένα πράγμα ωμό, άβουλο, που αναδύει κάτι πεθαμένο. Σαν σκοτωμένο αρσενικό, σαν μπάμια σαλιασμένη. Χάλια.
Αχ, τις νοσταλγώ και τις δύο, και την Μαλβίνα και την γιαγιά μου. Τι θα του είχαν σούρει του Προκόπη τώρα… Μα κι αυτός ένα πράγμα ωμό, άβουλο, που αναδύει κάτι πεθαμένο. Σαν σκοτωμένο αρσενικό, σαν μπάμια σαλιασμένη. Χάλια.
Είναι μαρή τέτοιος τύπος για Πρόεδρος; Θα έλεγε η γιαγιά
μου. Για να μην σου πω τι θα έλεγε η Μαλβίνα. Αυτός θα δέχεται επισκέψεις από ξένες
αντιπροσωπείες και θα μένει για ώρες μαρμαρωμένος από το σοκ. Είναι ιδιοσυγκρασιακό
το θέμα, δεν είναι άποψη. Θα μου πεις ο αγκαλίτσας ήταν καλύτερος; Όχι, σαφώς
και όχι. Αλλά να πηγαίνουμε πίσω βρε παιδί; Δεν μπορούσε δηλαδή η αριστερά,
σκατά στα μούτρα μας, να προτείνει έναν Πρόεδρο που να αναστήσει λίγο την ιδέα
που έχουμε για τον θεσμό; Την χώρα εκπροσωπεί ρε γαμώτο. Αυτό τώρα το ζωντόβολο
με το μουχλιασμένο μάτι και το σχεδόν λαγόχειλο χαμόγελο τι διάολο εκπροσώπηση
είναι; Ξέρετε εσείς κανέναν μέσο Έλληνα που να είναι έτσι; Λίγο τσαγανό, λίγο
ζωντάνια, λίγο κάτι βρε παιδιά… χώρια που εμένα κάτι το πρόστυχο μου βγάζει αυτό
το στόμα…
Τώρα βέβαια ό,τι έγινε έγινε. Του τα είπε η Ζωή, τα άκουσε
κι αυτός. Μια πίκρα, μια μιζέρια, μια ασχήμια. Απόκριες είναι, θα φάμε θα πιούμε,
θα το ξεπεράσουμε. Γιατί είμαστε Έλληνες, όλα τα κοροϊδεύουμε και μετά τα χάφτουμε
και τα χωνεύουμε.
Η φωτογραφία από ΕΔΩ