Αχός βαρύς ακούγεται πολλές κουβέντες πέφτουν.
Μήνα σε γάμο ρίχνονται μήνα σε χαροκόπι;Σε χαροκόπι ρίχνονται επιφανών διασήμων.
Κι αν το χτυπήσεις μια φορά
Δεν σταματά να λέει
Κι αν το χτυπήσεις δυο και τρεις.
Τα ίδια πάλι κάνει.
Καλά κάνουμε, θα μου πείτε.
Όχι δεν κάνουμε καλά. Καλά θα κάναμε αν το βουλώνουμε και λιγάκι ή να είχαμε την αίσθηση του μέτρου.
Και για να είμαι πιο σαφής.
Πεθαίνει σε τροχαίο ο Θόδωρος Αγγελόπουλος, τον κλαίνε όλοι και καλά κάνουν. Όμως… τον κλαίνε τόσο φωναχτά που γελοιοποιούν την απώλεια. Γκροτέσκο ο «Θόδωρο», που τον αποκάλεσε κάποιος, δεν ήταν, γιατί λοιπόν κάποιοι θέλουν να τον φέρουν στα μικρά μέτρα τους; Μήπως για να τον οικειοποιηθούν;
Από την άλλη, αρνείται το βραβείο του ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Ε, και; Μήπως όλοι αυτοί που ασχολούνται με την «άρνηση» είχαν ποτέ ασχοληθεί με την ποίησή του; Μωρέ ούτε καν με την ποίηση, μη σας πω…
Αμετροέπειες, χύμα δάκρυα, χοντροκακίες, ελαφροκακίες, ξερολαρία, τζουμ τριαλαριλαρό μια δηλωσούλα να κάνω κι εγώ, παρακαλώ…
Μάταιος κόπος, «φίλοι» κι «αδέλφια», χαμένα λόγια. Έτσι κι αλλιώς μας ξέρουν όλοι.
Ξέρουν ποιοι είμαστε, ξέρουν αν σώσαμε ποτέ να δούμε ταινία του Αγγελόπουλου, ξέρουν αν ξέρουμε κατά πού πέφτει η ποίηση του Χριστιανόπουλου…
Μας ξέρουν!!! Μας βλέπουν!!! Και, κυρίως, μας κοροϊδεύουν ή μας αγνοούν!!!
ΥΓ…1 Εκείνοι που άρμοζε να μιλήσουν ή να γράψουν, εκείνοι που ήξεραν τι να πουν κι εκείνοι που κατανοούσαν πώς θα το πουν, ακόμη και εκείνοι που απλά αποχαιρέτησαν όπως άρμοζε τον θανόντα ή εξέφρασαν με σύνεση μια θέση για την πράξη του ποιητή, το έκαναν με πλήρη αίσθηση της στιγμής και του γεγονότος, του κάθε γεγονότος.
Αυτούς τους ευχαριστώ από καρδιάς με το τραγύδι που κοσμεί τα δικά μου χαμένα λόγια.
ΥΓ...1 Γράμμα σε ποιητή ΕΔΩ