-Το δυσκολότερο πράγμα στη ζωή είναι η αβεβαιότητα.
-Τι είπες τώρα;;;
-Γιατί, διαφωνείς;
-Όχι, γι αυτό και προσπαθώ με το ύφος μου να σου θυμίσω ότι ανακάλυψες αργά την Αμερική.
-Καλά, απλά να ανοίξω μια συζήτηση ήθελα. Μ’ εσένα δηλαδή δεν μπορεί να συζητήσει κανείς πάνω σε κοινοτοπίες;
-Μπορεί, αλλά μην μου τα σερβίρεις σαν μεγάλες ανακαλύψεις γιατί ταράζεται το στομάχι μου.
-Εντάξει…
-…
-…
-Εντάξει, συνέχισε. Τι ήθελες να πεις;
-Να ήθελα να πω… με έκοψες και έχασα τον ειρμό μου. Ήθελα να πω για την αλήθεια. Την αναζητάμε διαρκώς, μας ενοχλεί η αβεβαιότητα, αλλά υπάρχουν φορές που δεν θέλουμε να την ξέρουμε.
-Πρωτότυποοοοοο…
-Καλά, δεν ξαναμιλώ.
-Λέγε.
-Πώς να στο πω βρε παιδί μου;
-Με δικά σου λόγια. Λέγε.
-Το να ψάξεις ν’ ανακαλύψεις τις δικές σου κρυμμένες αλήθειες ίσως και να είναι σοφό, το να ανακαλύπτεις όμως τις κρυμμένες αλήθειες των άλλων;
-Κάτι μας είπες τώρα… ξέρεις πώς τις λένε τις κρυμμένες αλήθειες; Μυστικά τις λένε.
Από το: μύω - από εκεί και η λέξη μύωψ. Αυτός που μισοκλείνει τα μάτια του. Γιατί μύω, θα πει κλείνω τα μάτια (και όχι μόνον). Από εκεί και η μύηση, το μυστήριο, ο μύστης.
Το ξέρεις καλά, η μύηση προϋποθέτει προγενέστερη κάθαρση... εμπιστοσύνη, σχέση, συμμετοχή και, ενίοτε, συνενοχή.
-…
-Τι;
-Με θλίβει. Με θλίβει η γνώση της αλήθειας των άλλων.
-Ε, να μην την αναζητάς.
-Πολλές φορές απλώνεται μπροστά μας -όχι πάντα τυχαία- απροκάλυπτη.
-Τότε δεν έχει την αξία μυστικού.
-Κάποιες φορές όχι, αλλά συνεχίζει να έχει το ίδιο (ενοχλητικό ;) βάρος.
Η φωτογραφία 2 είναι από ΕΔΩ