Μετάβαση στο κύριο περιεχόμενο

Μου επιτρέπετε ολίγη έκπτωση παρακαλώ;




Γράφει η θεία μου η Helena..

Το μπουκάλι είχε αδειάσει. Είχε πιει τα δυο ποτηράκια κρασί που από καιρό μπαγιάτευαν στο ψυγείο της και δεν είχε άλλο. Ούτε να μεθύσει δεν ήταν ικανή. Τι ξενέρωτη;
Πήγε στον υπολογιστή. Θα άκουγε μουσική. Να βγει από αυτή την βρωμοδιάθεση τέλος πάντων. Να φύγει το μυαλό, να ταξιδέψει αλλού.

Διάλεξε τα αγαπημένα της: Μάλαμας, Πασχαλίδης, Αρβανιτάκη τα παλιά…
Για άλλη μια φορά τον είχε ανακαλύψει να την κοροϊδεύει. Κάθε φορά που θυμόταν και έριχνε ματιές στα παλιά του διαδικτυακά λημέρια, όλο και κάτι έβρισκε. Ένα σχόλιο με ψευδώνυμο, έναν καυγά του με την κυρία, μια ανώνυμη χαριτωμενιά… κάτι που έδειχνε ότι δεν παρέλειπε να της υπενθυμίζει την παρουσία του. Κάτι βρήκε και αυτή τη φορά. Όχι σοβαρό, ούτε σημαντικό, ούτε σοβαρότερο από τα άλλα. Όμως της την είχε δώσει. Είχε βαρεθεί να ανακαλύπτει τα ξεπορτίσματά του. Ο γάτος του διαδικτύου… χούι.
Πρώτα βγαίνει η ψυχή, έλεγε η γιαγιά της, και μετά αυτό.

Θα μου πείτε έπρεπε να το ξέρει… Ναι, έπρεπε και ως ένα σημείο το ήξερε. Και ως ένα σημείο δεν την ενοχλούσε. Αυτό που της την έδινε ήταν που ο κύριος ξεπόρτιζε και όταν επέστρεφε έκανε σ’ εκείνην σκηνικά και ζηλοτυπίες. Τότε γινόταν έξαλλη.
Της είχε προσάψει κάθε πιθανή και απίθανη ερωτική περιπέτεια, την είχε εξοντώσει με κατηγόριες και ανακρίσεις.
Θα μου πείτε και γιατί δεν έφευγε…
Κόλλημα. Είχε φάει κόλλημα. Πώς να το πω; Fados και πάθος.
Επικοινωνούσαν πνευματικά, έπαιρναν φωτιά σωματικά… τρελαίνονταν.
Είχε ερωτευτεί.

Μάταια οι φίλες της προσπαθούσαν να την συνεφέρουν. Κάθε φορά που σωριαζόταν στα πατώματα γεμάτη οργή είτε από τις ζηλοτυπίες είτε από τα ξενοκοιτάγματά του, εκείνες έπιαναν το ίδιο τροπάριο.
Η ψυχολόγος της παρέας μάλιστα είχε προσφερθεί να το αναλύσουν.
-Θα σκίσεις τα πτυχία σου, άσε. Είμαι αθεράπευτη.
«Στη φωτιά ρίχνω όλα τα καμένα». Η θαμπή φωνή του Μάλαμα δεν την βοηθούσε να πάει παρακάτω. Έμενε εκεί, κολλημένη στα ίδια.

Ξαφνικά το αποφάσισε.
Και λίγη έκπτωση δεν θα την έβλαπτε. Τόσα πατώματα είχε σφουγγαρίσει, τόσες φορές είχε συρθεί στα πόδια του, αυτό θα την χάλαγε;

Σήκωσε το τηλέφωνο και παρήγγειλε μια γλυκιά κρέπα με φράουλες και ένα μπουκάλι σαμπάνια.
«Η χλιδή είναι το κλειδί.», έλεγε μια παλιά φίλη με διδακτορικό στην καψούρα.
Φόρεσε τα μαύρα με το βαθύ ντεκολτέ και βγήκε στη βεράντα. Άναψε δυο κεριά να κάνει ατμόσφαιρα και έβαλε χαμηλά την μουσική. Ίσα να ξέρει μόνο εκείνη τι ακούει.

Φύσηξε τον καπνό του τσιγάρου και ψιθύρισε: «Να μου μιλάς όπως παλιά δεν επιτρέπεται κι όταν με βλέπεις μη με παίρνεις αγκαλιά.», Νατάσσα Θεοδωρίδου. Κούνησε παράταιρα το κεφάλι της και προσπάθησε να κρατήσει το ρυθμό με το χέρι.
Μάταια. Δεν έβγαινε. Δεν της έλεγε τίποτα.
Εκείνη ήθελε τα χέρια του, ήθελε τα λόγια του, ήθελε να της μιλήσει πάλι όπως παλιά.
Γινόταν έξαλλη. Με τον εαυτό της γινόταν έξαλλη.

Έβαλε το «Meu Fado» στη διαπασών και βούτηξε με τα μούτρα στο κρεβάτι.
Αθεράπευτη. Ούτε να ξεπέσει λίγο στην καψούρα δεν μπορούσε.



Η πρώτη φωτογραφία είναι της Mélanie D.S. και η δεύτερη από το video-clip της Mariza.

Δημοφιλείς αναρτήσεις από αυτό το ιστολόγιο

Το θυμωμένο μου βρακί

Γράφει η θεία μου η  Helena Δεν πα να κρεμάτε όσα κιλοτάκια θέλετε στα γήπεδα «γιαννακόπουλοι» .... εμείς το ξέρουμε.... Γενναίο και νικητή δεν σε κάνει το βρακί που φοράς ή δεν φοράς, ούτε το τι έχεις ανάμεσα στα πόδια σου και πώς το χρησιμοποιείς. Γενναίο και γενναία, θαρραλέο και θαρραλέα, νικητή και νικήτρια σε κάνεις αυτό που έχεις ανάμεσα στα αυτιά και τα στήθη σου. Αυτό έχει σημασία πώς το χρησιμοποιείς. Τελειωμένα πράγματα. Τα υπόλοιπα είναι του κλώτσου και της γελοιότητας.... του υπονόμου και της ανθυποκουλτούρας των γηπέδων. Εσείς που λέτε ότι είστε φίλαθλοι, αλλά είστε μόνον οπαδοί, εσείς τα τρέφετε και τα ανέχεστε με τον φανατισμό σας....  Άλλη φορά να βάζετε τα δικά σας εσώρουχα σε κοινή θέα, να δούμε εκεί συμβολισμούς της αθλιότητας, της αλητείας και της καταγωγής σας. Εμείς φοράμε περήφανες τα δικά μας και δεν δίνουμε δεκάρα για σας. Δεν είστε άξιοι ούτε για το βρακί, ούτε για το μουνί μας.  Λεπτομέρειες ΕΔΩ

Οι βλαβερές συνέπειες του ψεύδους

Σιγά μην έχει βλαβερές συνέπειες το ψεύδος. Ψέματα σου είπα για να τσιμπήσεις… Εσένα η αλήθεια μπορεί να σε βλάψει. Την αλήθεια πρέπει να αντιμετωπίσεις αν την δεις και την παραδεχτείς… Γι αυτό σου λέω: Πες ψέματα στον εαυτό σου. Γράψε με ψευδώνυμα στο ιστολόγιό σου. Προσπάθησε να πείσεις ότι είσαι κάτι άλλο από αυτό που πράγματι είσαι. Προσπάθησε να απαξιώσεις όσους σε πήραν χαμπάρι, λέγοντας κι άλλα ψέματα και όλα καλά θα πάνε. Εξάλλου, οι άλλοι γνωρίζουν το ψέμα σου. Την αλήθεια για τις πράξεις σου, την φτώχια της ψυχής σου, την υποκρισία σου, την εξάντληση του ταλέντου σου, τις ξέρεις μόνο εσύ. Ε, δεν είναι πια και κανένα δράμα αυτό… ή είναι; ΥΓ... έχεις πει πολλά καλά ψευδόμενος, θα μπορούσες και ν' αγαπηθείς αν τα έλεγες αλήθεια

Πες πες, ψοφάει το έρημο το ζωντανό …

Ό,τι πιο άθλιο και μικρόψυχο αλλά και ό,τι πιο απολίτικο είναι να πιστεύει κανείς ότι την ευθύνη για το χάλι αυτής της χώρας την έχει κάποια κατηγορία εργαζομένων.  Οι "κατηγορίες" λογικών και τακτικών, ναι την έχουν. Η λογική της τακτοποίησης στο δημόσιο, ναι την έχει την ευθύνη. Οι συντεχνιακές λογικές, επίσης.   Όμως… Αυτή η χώρα χρειάζεται την αναδιάρθρωση ΚΑΙ του δημόσιου τομέα και όχι την καταστροφή του. Υπηρεσίες που στηρίζουν το κοινωνικό σύνολο και το υπηρετούν πρέπει να υπάρχουν και να γίνουν πιο παραγωγικές και αξιόπιστες και όχι να καταργηθούν.  Η δημοτική αστυνομία για παράδειγμα, με μόνο 6 μέλη στην πόλη μου στηρίζει και υπηρετεί την εύρυθμη λειτουργία της καθημερινότητας των κατοίκων. Πολλές φορές μπορεί να μην μας αρέσουν οι παρατηρήσεις τους, όμως έχουν δίκιο. Να δούμε τώρα σε ποιον θα απευθυνόμαστε για τα δίτροχα στους πεζόδρομους και τις πλατείες, για τις βεβαιώσεις διαμονής, για το γνήσιο της υπογραφής όταν δεν μπορούμε να μετακινηθούμε